نقش کمرنگ میزان شهاب سنگ ها در مرگبار بودنشان هنگام برخورد با زمین! - مجله فوتبال دوستان

به گزارش خبرنگاران و به نقل از دیلی میل، بر اساس یک مطالعه نو، ترکیب سنگ هایی که یک شهاب سنگ هنگام رسیدن به زمین به آنها برخورد می نماید، در مقدار مرگبار آن برخورد معین نماینده است، نه فقط مقدار آن.

زمین در طول تاریخ 4.5 میلیارد ساله خود به وسیله سنگ های فضایی زیادی بمباران شده است که باعث فراوری غبار جوی شده و سطح آن را آشفته نموده است.

اکنون یک تیم متخصص از دانشگاه لیورپول در پی این بودند که دریابند چرا بعضی از شهاب سنگ ها باعث انقراض دسته جمعی می شوند، مانند آنچه که بر سر دایناسورها آمد، در حالی که بعضی دیگر کمتر مرگبار بوده اند.

بنابراین محققان دانشگاه لیورپول 44 برخورد را در 600 میلیون سال گذشته تجزیه و تحلیل کردند.

آنها دریافتند شهاب سنگ هایی که به صخره های غنی از پتاسیم فلدسپات برخورد می نمایند، صرف نظر از مقدار خودِ شهاب سنگ، همواره منجر به یک انقراض دسته جمعی می شوند.

پتاسیم فلدسپات(Potassium feldspar) یک ماده معدنی اساسی در رویدادهای انقراض دسته جمعی و ماده ای غیرسمی است، اما به عنوان یک هواپخش هسته یخی قوی عمل می نماید که به شدت بر پویایی ابرها تأثیر می گذارد.

فلدسپات که قبلا فلسپار نامیده می شد، نوعی کانی بلورین است که از سیلیکات آلومینیم و سدیم و پتاسیم و کلسیم تشکیل شده و در سنگ های آذرین یافت می گردد.

هسته یخی نیز ذره ای است که به عنوان هسته تشکیل بلور یخ در جو عمل می نماید.

نفوذ پتاسیم فلدسپات به ابرها، به آنها اجازه می دهد تا تشعشعات خورشیدی بیشتری را از خود عبور دهند که به نوبه خود سیاره را گرم می نماید و آب و هوا را به شدت تغییر می دهد.

وقتی این اتفاق می افتد، جو را نسبت به گرم شدن ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای مانند فوران های آتشفشانی بزرگ حساس تر می نماید.

دکتر کریس استیونسون رسوب شناس دانشگاه لیورپول و یکی از نویسندگان این مطالعه بین المللی است. وی می گوید: برای چندین دهه دانشمندان درباره اینکه چرا بعضی از شهاب سنگ ها باعث انقراض دسته جمعی می شوند و بعضی دیگر که حتی شهاب سنگ های واقعاً بزرگی هستند، این کار را نمی نمایند، متحیر بودند.

وی اضافه کرد: وقتی داده ها را کنار هم می گذاریم، شگفت انگیز هستند، حیات روی کره زمین در طول چهار مورد از بزرگترین برخوردهای شهاب سنگی با قطر دهانه 48 کیلومتری به شکل عادی ادامه یافته است، در حالی که برخوردی به مقدار نصف آن در پنج میلیون سال پیش به یک انقراض جمعی منجر شده است.

تا به امروز تعدادی از فرضیات برای شرح اینکه چرا بعضی از برخوردها منجر به انقراض دسته جمعی می شوند، از جمله فوران های آتشفشانی بزرگ، مطرح شده بود.

دکتر استیونسون می گوید: با استفاده از این روش نو برای ارزیابی محتوای مواد معدنی مورد برخورد با شهاب سنگ ها، نشان می دهیم که هر بار که یک شهاب سنگ، چه بزرگ و چه کوچک، به سنگ های غنی از پتاسیم فلدسپات برخورد می نماید، با یک رویداد انقراض جمعی مرتبط است.

محققان می گویند که این مطالعه، یک راه کاملاً نو از تحقیقات را باز می نماید، از جمله اینکه دقیقاً چه چیزی حیات را در طول هر یک از قسمت های برخوردها از بین می برد.

به گفته محققان، تا به امروز تنها برخورد شهاب سنگ ها بوده که توانسته است سازمان هواپخشی آب و هوا را تغییر دهد.

دکتر استیونسون می گوید: با این حال، فعالیت های انسان امروزی، مکانیسم مشابهی را با افزایش انتشار ذرات معلق در هوا به جو نشان می دهد.

این مطالعه در مجله Geological Society of London منتشر شده است.