یادگیری از دیگران با نوشتن درباره آنها - مجله فوتبال دوستان

نویسنده: سوزان زیمرمان

مترجم: حسین نیّر

شجاعت مزیّتی بالاتر از دوست داشتن است. در برترین شرایط، دوست داشتن شجاعت می خواهد.

پل تبلیچ (1)

لِنا (2) موهای سیاهِ رنگ شده، ناخن های قرمز لب پرشده، حلقه هایی سیاه زیر چشمانش، و دهانی که گوشه های آن متمایل به پایین بود؛ جوراب های تنگ سیاه و یک پیراهن میخکی رنگ از جنس پولیستر داشت که در پهنای سینه اش محکم کشیده شده بود. او پرستار بخش اورژانس بود و در نوبت کار شبانه در دنور ژنرال (3) کار می کرد. معمولاً به قربانیان چاقوکشیها، تجاوزها، تصادف های اتومبیل رسیدگی می کرد. باورتان نمی گردد من با چه کسانی سر و کار دارم. خنده خشک او، دندان های زردش را نمایان ساخت. پُک محکمی به سیگار زد و اضافه نمود که دختر خوانده سه ساله اش ایدز دارد.

جودی (4) یک زن باریک اندام، موسیاه با صورتی شاد و خوش خلق و خوی بود. او جلیقه و شلواری جین، پیراهن آستین کوتاه و کفش های پاشنه بلند مشکی پوشیده بود. پسر چهار ساله اش سرطان خون داشت.

پوست پسر ده ساله الیز (5) رشد نمی کرد. بدنش تماماً باندپیچی شده بود تا از هم دریده شدنش به معنی واقعی کلمه جلوگیری کند. از زیر لکه های سیاه ریمل معلوم بود خسته است و از غصه از پا درآمده. او گفت: نمی دانم چطور از پس این سال ها برآمده ام. لورن (6) هفت ساله بود که درو (7) به دنیا آمد. حالا او هفده ساله است - بزرگ شده - و من حتی توجه نکردم تا آن که خیلی دیر شد.

ما چهار مادر بودیم که در یک سمینار کوچک جمع شده بودیم تا گروه مقدس (8) خود را ایجاد کنیم و به سفری، به درون فراتر از بچه ها رنجور و زندگی پر دردسرمان، به جایی برویم که فکر می کردیم بی چون و چرا، جایی بهتر است.

بعد از معرفی ها، جینا (9)، راهنما، طبلی را که پوست آن دباغی نشده بود از روی دیوار برداشت و آرام شروع به تلنگر زدن به آن کرد. بدن خود را شل کنید، آرام نفس بکشید، همه نگرانی های خود را فراموش کنید. جینا با یک صدای زیر، ریتمیک صحبت می کرد. حالا از شما می خواهم در خیال به کوه ها یا به دریا بروید. چشمانتان را ببندید و موج هایی را که به ساحل یورش می برد یا قله های پوشیده از برف یا یک چمنزار را مجسم کنید. افشانه دریا یا بوی کاج را استنشاق کنید. وقتی جینا حرف می زد، ما در یک آرامش زِهدان (10) مانند، در اتاق تاریک شده آرمیده بودیم و افکارمان از این شاخه به آن شاخه می پرید.

وقتی چراغ ها روشن شد. جینا یک عصای سخنگوی حکاکی شده را که با چند مهره آذین شده بود، به دستم داد. ما با پیروی از سنت بومیان آمریکایی عصا را بین خودمان دست به دست گرداندیم و فقط وقتی صحبت می کردیم که آن را در دست داشتیم. عصا را مثل دست یک دوست گرفته و درباره سفرهایی صحبت می کردیم که طی مکاشفه راهنمایی شده رفته بودیم.

وقتی نوبت به لنا رسید، گفت: من برای لحظه ای به کوه ها رفتم، بعد دقیقاً به اینجا بازگشتم. نتوانستم دور بشم. متأسفم. او چوب دستی را بلافاصله به دست جودی داد.

وقتی کار مشترکمان را تمام کردیم، ده ها مجله، کارتن های پلاستیک، پولک، خرده ریز، دکمه و چسب ماتیکی پر تلألو بیرون آورده شد. ما شروع به ایجاد گروه مقدس خود کردیم. اوّل به یکدیگر یاری کردیم طرح بدنمان را روی تابلوی آگهی بکشیم. هر شکلی را که می خواستیم انتخاب می کردیم. من به یک طرف خم شدم و شرایط خوابیده خود را مجسم کردم. تا قبل از تکمیل شدن طرح متعلق به من، متوجه نشدم طرح کشیده شده یک حلقه جنینی شل و ول است. لِنا با بازوانی کشیده، خوابیده و پاهایش را روی هم انداخته بود. وقتی سایه او کنار رفت، دیدم چیزی شبیه یک مصلوب است. جودی و الیز هر دو به پشت خوابیده، پاهایشان باز و بازوانشان در کنارشان قرار داشت. ما تصویر خود را برچیدیم و شروع به ورق زدن مجله ها کردیم، عکس هایی را که ما را به یاد زندگی مان می انداخت قیچی کردیم، شکل هایی ساختیم که تخیّل ما را نشان می داد و از زنان بالغی که بازی های پیش دبستانی را انجام می دادند، خندیدیم. از نحوه شکل گیری و تکامل گروه مقدس خود کمی عصبی بودیم.

من بویژه از این که لِنا از خودش چه می سازد، تعجب می کردم، امّا هرگز نفهمیدم. او تنها یک بار به آن جلسه آمد، گرچه سه جلسه دیگر به اسم بخشی از دوره تشکیل شد. فکر می کنم او واقعاً به درد برخی کارها نمی خورد. زندگی برایش دشوارتر از آن بود که بتواند به یک سفر خیالی برود. مسائل عدیده ای داشت. وقتی سرگرم برنامه مان بودیم، از او درباره دخترش ناتالی (11) که در آن وقت سه ساله بود، سؤال کردم. پرسیدم: چطور شد که او را انتخاب کردی؟

او سرفه ای کرد و گفت: من اونو انتخاب نکردم، کاملاً واضح و روشن بود که او این انتخاب رو انجام داد اون منو انتخاب کرد.

منظورت چیه؟

او گفت: وقتی برای بار اول اونو دیدم، رومو برگردوندم. نمی توانستم به او نگاه کنم، حرفم را باور کن، من شاهد همه چیز بودم. یک مورد اورژانسی بخش سی بود. مادره در دوره حاملگی حتی یک بار پیش پزشک نرفته بود. نوزاد خیلی کوچک و نحیف بود. او در شرف مرگ بود. مادرش معتاد بود، نمی دونس پدر بچّه کیه. دلم می خواس حلقوم اون مادرو بفشارم.

من در اتاق عمل بودم، هرج و مرج بود. اول همه حواس ها متوجه مادره بود و بعد توجه خود را معطوف به نوزاد کردیم. هیچ وقت اون قدر درمانده نشده بودم. اونو با تخت روان به واحد تازه متولدان می بردیم که چشمامون تو چشم همدیگه قفل شد. توصیفش برام مشکله. من در اون لحظه حس کردم مسؤولیت گردن من افتاده، کس دیگری وجود نداشت. شوهرم سال ها قبل خانه را ترک نموده، رفته بود. من دو تا بچّه کوچک را بزرگ نموده بودم. آخرین چیزی که کم داشتم، یک نوزاد بود. امّا حق انتخاب نداشتم. نوزاد مرا انتخاب نموده بود. شکی در این باره نبود. من انتخاب شده بودم، نه او. تنها کاری که می توانستم بکنم این بود که او را به منزل ببرم و دوستش بدارم. مقررات پذیرش سریعاً انجام شد. هیچ کس دیگر او را نمی خواست.

وقتی لِنا حرف می زد، من از قدرت آن معصوم در حیرت بودم؛ چطور آن نوزاد نحیف توانسته است پیروز گردد و در آن لحظه بحرانی در زندگی اش یک ناجی پیدا کند؛ چگونه یک تازه به دنیا آمده، با منظره یک زندگی ناگوار می تواند چنین سریع قلبی را تسخیر کند. من از شوق، لنا را از قبول زحمت مراقبت از طفلِ در حال مرگی که باعث غصه و اندوه زیادی برای او می گردد، تحسین کردم؛ چون چه بیشتر او را دوست بدارد، بیشتر صدمه می خورد. درحالی که نگاهش به پنجره بود، گفت: کار آسانی نبوده؛ امّا کار درستی بود که صورت گرفته. تأسفی ندارد.

قهرمانان زیادی دور و بر ما هستند که ما آن ها را نمی شناسیم. آن ها چندان به خودشان فکر نمی نمایند؛ با این همه، وجود دارند. آن ها ترسشان را پشت سر گذاشته اند. شهامت خود را کشف نموده اند و بی سر و صدا کار درست را انجام داده، چیزی در عوض نخواسته اند.

من اشاره کردم چقدر او خوشبخت است!

لنا گفت: نه. برعکس فهمیده ای، من هستم که خوشبختم.

قهرمانانی که به ما درس می آموزند

وقتی نوشتن داستان هایمان را شروع می کنیم، شروع به کشف جنبه هایی از زندگی مان می کنیم که نمی دانستیم وجود دارند. به وسیله این فرایند کشف با حفر زیر لایه سطحی به چیزی غنی تر و مخفی تر، به گوهرهای درون خود دست می یابیم؛ و وقتی درباره چیزی که می نویسیم صحبت می کنیم، از گوهر وجود سایر مردم بیشتر مطلع می شویم. کسانی که ممکن است ما از کنارشان بگذریم و آن ها ناخواسته، به صورت هایی مجذوب نماینده، خود را بر ما آشکار نمایند. وقتی به حرف های آن ها گوش می دهیم، سه بعدی و الهام بخش می شوند: اگر آنها می توانند چنین باشند، ما هم می توانیم. مشارکت در داستان ها به ما منظره می دهد. ما شروع به درک این نکته می کنیم که وقتی راه ما ناهموار است، تنها نیستیم. ما کسانی را پیدا می کنیم که بیشتر کوشش نموده اند، کسانی که با چالش های بزرگتری رو به رو شده اند. ما از راهی که آن ها برای سپری کردن دوره های مشکل انتخاب نموده اند، الهام می گیریم. توان و انسانیت آنها را می بینیم و این امر به ما یاری می نماید راه خود را پیدا کنیم.

برای لحظه ای از خود بیرون بیایید. درباره گفتگوی تعجب برانگیزی فکر کنید که پر از حادثه شگفت بوده، و درباره کسی چیزی فهمیده اید که انتظار آن را نداشته اید. من یک دوست شاعره دارم، سوفیا (12)، که پدرش پس از جنگ خودکشی کرد. چهار فرزند از خود به جا گذاشت؛ برادرش هم بعداً خودکشی کرد؛ دو خواهرش از ایدز مردند. سوفیا یک مادر مجرد، پسر خواهرش را به اسم فرزند خوانده پذیرفته و او را همراه با بچّه های خودش بزرگ می نماید. سوفیا الآن تقریباً پنجاه ساله است و چشمانش از شوق داشتنِ عشق و زنده ماندن می درخشند. دوستی دیگر، که داوطلب (13) یاری به دو کودک کم سن و سال دارای ایدز بود، دو سال پیش در حدود سی و پنج سالگی خود، از سرطان سینه مرد. بعد از شیمی درمانی، برای تسکین، قرص های تریا تالون مصرف می کرد. رِناتا (14) زنی که در نوجوانی مادر سیوکسی (15) او، وی را ترک نموده بود و پدر آفریقایی -آمریکایی او قادر به بزرگ کردن او نبود، به اسم یک کودک [بی سرپرست] از خویشاوندی به خویشاوندی دیگر سپرده شد، و خاتمه سر و کارش به یک مدرسه شبانه روزی سرخ پوستی کشید. رناتا می خواست معلّم گردد، لیسانس حقوقش را گرفت و امروز مشاور برجسته ای است که به رنگین پوستان یاری می نماید تا رؤیاها و سنت های بومی -آمریکایی شان تحقق یابد. دبرا (16) یک دوره کودکی سخت با یک پدر دائم الخمر داشت؛ بعد هم گرفتار دو ازدواج با مردانی بد دهان و فحّاش شد. شش بچّه را بزرگ کرد. کارهای جورواجوری، یکی پس از دیگری انجام داد. او تصمیم گرفت به وسیله مراقبت از دیگران با چالش های گذشته اش برخورد کند، لذا، مسؤولیت دو زن سالمند را پذیرفته است. در حال حاضر آن ها را به صورت هفتگی در خانه سالمندان می بیند، آن ها را نزد پزشکانی که از آن ها وقت گرفته می برد و در گردهمایی های روزهای تعطیلی شان شرکت می نماید.

این داستان ها همه در اطراف ما اتفاق می افتد: افرادی که شهامت آن ها به ما جرأت می دهد. آنها بر درد و غمشان به نوعی فایق و وارد مرحله ای از قدرت و زیبایی شده اند؛ و به علت زحمات شاق خود ضعیف نشده، بلکه قوی تر هم شده اند. آنها شب تاریک روح و روان را تجربه نموده، با آن دست و پنجه نرم نموده اند و با سرفرازی کامل سر برآورده اند و در شرایط نامساعد قوی تر شده اند. شکست های خود را انکار ننموده یا از آن روی نگردانده اند، بلکه به وسیله آن ها پرورش یافته اند. آن ها به جای عصبانی و تلخ کامی، بهتر بودن را انتخاب نموده اند. تحمل و شکیبایی او شهامت فوق العاده آنان، به ما، در این که چگونه به هدف های زندگی مان برسیم، دیدگاه متفاوتی می دهد. ممکن است شما حاضر به در میان گذاشتن داستان زندگی تان با شخص دیگری نباشید، امّا آماده گوش دادن به داستان زندگی دیگران هستید، که می تواند در فرایند بهبود، به شما یاری کند.

تمرین: قهرمان من

درباره کسی بنویسید که می دانید بر بدبختی خود پیروز شده و او الهام بخش شما بوده است. در این باره فکر کنید که او چگونه از تعهد آن کار برآمده است. درباره جنبه های منحصر به فرد او، که شما آن ها را تحسین می کنید و جریانی که باعث شد او تصمیم بگیرد آن وجه را بپذیرد، فکر کنید.

این شخص به علت روش برخورد خود با چالش پیش رو، الهام بخش شماست. افرادی به اسم الگو راهنمای ما هستند. شما آنها را به علت مسائلشان و روشی که در روبرو شدن با آن ها انتخاب نموده، خود را با آن تطبیق داده و از تجربه هایی

که به دست آورده، پرورش یافته اند، احترام بیشتری می گذارید، نه کمتر، آن ها به ما انرژی می دهند و ما را از لحاظ روحی تغذیه می نمایند. ما به آن ها نیازمندیم، همان طور که به غذا و زیبایی طبیعت نیازمندیم. آنها به وسیله راه و روش خود، انتخاب خط سیرهای شهامت انگیزتر، افزایش شور زندگی را برای ما ممکن می سازند.

شما می توانید درباره کسی بنویسید که او را خوب می شناسید یا کسی که در هواپیما در جایگاه کنار شما بوده و در تمام طول سفر با او صحبت کردید و هرگز او را دوباره ندیده اید. کسی که درباره او در یک روزنامه چیزی خواند ه اید، یا کسی که دوستی درباره او با شما صحبت نموده، بنویسید. وقتی می نویسید، طیف کامل احساساتی را که او آن را تجربه نموده، مجسم کنید. غصه ها و پیروزی های آن شخصی را تجسّم کنید. وارد جلد او بشوید. درباره این موارد بنویسید که شما در آن شرایط از چه چیزی خیلی بیشتر می ترسیدید و امروز آن شخص را به علت انتخاب هایش، چگونه می بینید. این طور شروع کنید:

...... به من دل و جرأت می دهد، زیرا....

پی نوشت ها:

1- PAUL TILLICH

2- Lena

3- Denver General

4- Judy

5- Elise.

6- Lauren.

7- Drew.

8- Sacred bodies .

9- Gina.

10- اندامی در بدن پستانداران ماده که جنین در آن پرورش می یابد و تا پیش از تولد حفظ می گردد؛ مترجم.

11- Natalie

12- Sophia

13- ایدز یار (buddy)

14- Renata

15- عضو قبیله سرخ پوستی امریکایی. Sioux

16- Debra

منبع مقاله :

زیمرمان، سوزان؛ (1389)، نگارش درمانی، ترجمه حسین نیر، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول

منبع: راسخون